Z nowości wydawniczych

Osobom zainteresowanym historią Gross-Rosen oprócz publikacji wydawanych przez nasze Muzeum polecamy również artykuły, które ukazały się ostatnio w książkach poświęconych II wojnie światowej. I tak w publikacji „Między Wehrmachtem a SS. Jeńcy wojenni w niemieckich obozach koncentracyjnych” wydanej w 2010 r. przez Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu znajduje się artykuł „Jeńcy sowieccy i włoscy w KL Gross-Rosen”. Autorka, Dorota Sula, zapoznaje nas z historią pobytu jeńców w KL Gross-Rosen. Zgodnie z wytycznymi Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy obóz Gross-Rosen został włączony do akcji mordowania jeńców – obywateli ZSRR.

Pierwszą grupę 20 jeńców rozstrzelano 1 października 1941 r. Jednak wobec rosnącego zapotrzebowania na tanią siłę roboczą już 31 października Hitler zdecydował o wykorzystaniu sowieckich jeńców wojennych dla potrzeb gospodarki. Z przywiezionych 16 i 17 października 1941 r. 2500 jeńców cześć skierowano do pracy w kamieniołomie. Z tej grupy w sierpniu 1943 r. żyło jedynie 16. Natomiast jeńcy włoscy trafili do Gross-Rosen w 1944 r. O ich pobycie w obozie dowiadujemy się głównie z relacji więźniów (przeważnie Polaków) lub list transportowych. Część z nich wysłano do podobozów.
„Historia wychowawczego obozu pracy wrocławskiego gestapo” to artykuł, który znajdziemy w „Studiach nad dziejami obozów koncentracyjnych w okupowanej Polsce”. Książka wydana w 2011 r. przez Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau stanowi pokłosie konferencji zorganizowanej w 2009 r., w trakcie której historycy z różnych ośrodków przedstawili rezultaty aktualnych badań. Historię wychowawczego obozu pracy wrocławskiego gestapo, w ujęciu Doroty Suli, można podzielić na trzy etapy, które wynikają z jego lokalizacji. Obóz został zorganizowany w marcu 1942 r. w Wildfelde na Łużycach, gdzie funkcjonował jedynie do 1 sierpnia. Przeniesienie do Rattwitz miało prawdopodobnie związek z budową fabryki Kruppa. Trzeci etap rozpoczął się 1 grudnia 1943 r., kiedy ulokowano go na terenie KL Gross-Rosen. Istniał do momentu ewakuacji obozu Gross-Rosen.
Natomiast w książce „Komunikowanie się Polaków w okresie II wojny światowej” (wyd. pod red. K. Stępnika i M. Rajewskiego) możemy przeczytać m.in. o „Komunikacji więźniów obozu koncentracyjnego Gross-Rosen na przykładzie polskiej grupy narodowościowej”. Również autorką tego artykułu jest pracownik Działu Naukowo-Badawczego Muzeum, dr Dorota Sula, która przedstawia sytuację więźniów Polaków znajdujących się w obozach koncentracyjnych w kontekście możliwości komunikacji ze światem zewnętrznym. Sytuacja ta była uzależniona od położenia samego obozu. KL Gross-Rosen znajdował się na peryferiach Trzeciej Rzeszy, gdzie był duży poziom akceptacji dla prowadzonej przez nazistów polityki terroru. Mimo jednak licznych ograniczeń więźniom tego obozu udawało się na różne sposoby pozyskiwać i przekazywać informacje.