K+  K-      A  A  A
brama

Filie obozu Gross-Rosen

Pokaż listę filii
Zlokalizowany w Wiosce Kunnerwitz (Niemcy), położonej 9 km od Görlitz. Założony w Gorlitz(Niemcy), w osiedlu Biesnitzer Grund. Założony na terenie zakładów Waggon-und Maschinenfabrik w Bautzen (Niemcy). Zlokalizowany w nieczynnej fabryce sukna Nosske & Co., w Kamenz (Saksonia, Niemcy). Zlokalizowany na przedmieściach Niesky (Niemcy), w pobliżu lasu. Zlokalizowany w Klein Radisch koło Klitten (w Saksonii, w Niemczech). Zlokalizowany we wsi Brandhofen (w Saksonii, Niemcy). Zlokalizowany w Gross Koschen (Saksonia, Niemcy) Zorganizowany w miejscowości Weisswasser (Niemcy). Zlokalizowany w zabudowaniach firmy tekstylnej Löw-Beer w Brünnlitz (Brnenec, w Czechach). Zorganizowany w sąsiedztwie zakładów firmy Fahrzeug u. Motorenwerke w Grulich (Kŕaliky, w Czechach). Zlokalizowany na obrzeżach miasta Langenbilau (Bielawa) (obecnie ul. Wysoka). Założony między miejscowościami Langenbielau (Bielawa), a Reichenbach (Dzierżoniów). Zlokalizowany w pałacu w miejscowości Peterswaldau (Pieszyce); Zlokalizowano 6 km od miasta Brieg (Brzeg), w pobliżu wioski Pampitz (Pępice). Zlokalizowany w Mährisch Weisswasser (Bila Voda, w Czechach)  Zorganizowany w budynku stojącym na skraju miejscowości Grafenort (Gorzanów). Zlokalizowany wzdłuż drogi łączącej Sackisch (Zakrze) i Bad Kudowa (Kudowa Zdrój). Zlokalizowany w St. Georgenthal (Jiřetin in Czech Republic), na terenie fabryki „Anton Schulze Jr.“. Zlokalizowany w Sankt Georgenthal (Jiřetin, w Czechach). Zlokalizowany na wschód od centrum Zittau (Niemcy), w miejscowości Klein Schönau (Sieniawka). Powstał w miejscowości Niederoderwitz (Saksonia, Niemcy). Utworzony w miejscowości Rennersdorf (Saksonia, Niemcy). Zlokalizowany w Gablonz (Jablonec, w Czechach), na terenie fabryki Feinapparatenbau GmbH. Zlokalizowany prawdopodobnie w Klein Schönau (okolice Zittau, w Niemczech). Zlokalizowany w Chrastava, w Czechach. Powstał w miejscowości Morchenstern (Smržovka, w Czechach). Zlokalizowany w pobliżu zakładów GETEWENT w Reichenau (Rychnov, w Czechach). Położony w Ober Hohenelbe (Hořejši Vrchlabi, w Czechach), przy szosie z Vrchlabi do Spindlerovego Mlyna. Powstał w Ober Altstadt (Hořejši Staré Město, w Czechach). Zlokalizowany na terenie fabryki w północnej części Parschnitz (Pořiči, w Czechach). Powstał w Gabersdorf (Libeč, w Czechach). Założony na skraju miejscowości Mittelsteine (Ścinawka Średnia). Zlokalizowany w dolinie na skraju Ludwigsdorf (Ludwikowice Kłodzkie). Kompleks Riese - zobacz filie Zorganizowany w pobliżu lub na terenie zakładów włókienniczych w Wüstegiersdorf (Głuszyca). Zlokalizowany na terenie firmy Bühl u. Sohne w Schatzlar (Žacléř, w Czechach). Powstał w Halbstadt (Mezimesti, w Czechach). Położony pomiędzy zakładami firmy Etrich i firmy Berko w Bernsdorf (Bernartice, w Czechach). Zlokalizowany około 1 km od Friedland (Mieroszów), przy drodze z Waldenburga (Wałbrzych). Zlokalizowany w pobliżu miejscowości Nimptsch (Niemcza). Utworzony  w miejscowości Reichenbach (Dzierżoniów). Założony na przedmieściu Stadtpark w Waldenburgu (dzielnica Gaj w Wałbrzychu). Zorganizowano na wzgórzu w pobliżu zamku Fürstenstein (Książ),w pobliżu Wałbrzycha. Zlokalizowany na obrzeżach miasteczka Liebau (Lubawka), częściowo w budynkach pokoszarowych. Zlokalizowany w Landeshut (Kamienna Góra), między linią kolejową, a rzeką Bóbr. Zorganizowany w zakładach lniarskich Kramsta-Methner und Frahne AG w Merzdorf (Marciszów). Zlokalizowany na obrzeżach miasta Freiburg (Świebodzice). Zlokalizowany w Gräben (Grabina, dziś dzielnica Strzegomia) w sąsiedztwie zakładów roszarniczych firmy Falke. Założony na przedmieściu Bolkenhain (Bolków), na niewielkim wzniesieniu zwanym „Góra Ryszarda”. Założony na terenie sanatorium przeciwgruźliczego w miejscowości Buchwald (Bukowiec). Powstał w Zillerthal-Erdmannsdorf (Mysłakowice). Zlokalizowany w sąsiedztwie hal produkcyjnych zakładów Dorries-Füllner(Cieplice Zdrój). Położony nad rzeką Bóbr, w pobliżu rozbudowywanych zakładów Zellwolle w Hirschberg (Jelenia Góra). Zlokalizowany na obrzeżach miejscowości Gräflich-Röhrsdorf (Skarbków koło Mirska). Zlokalizowany na wzgórzu koło miejscowości Gebhardsdorf (Giebułtów). Zorganizowany w miejscowości Hartmannsdorf (Miłoszów). Powstał w miejscowości Geppersdorf (Milęcice koło Lwówka Śl.). Zlokalizowany w budynku Zakładów Concordia Spinnerei und Weberei w Bunzlau (Bolesławiec). Zlokalizowany na terenie firmy Bunzlauer Holzindustrie Hubert Land w Bunzlau (Bolesławiec). Zlokalizowany w Wiesau (Wizów koło Bolesławca). Polożony we wsi Osła, 16 km od Bolesławca Powstał na skraju lasu w pobliżu miejscowości Kittlitztreben (Trzebień). Utworzony w miejscowości Rauscha (Ruszów). Założony na polanie otoczonej lasem, w pobliżu wsi Gräflich-Zeisau (Czyżówek), w okolicach Halbau (Iłowa). Zorganizowany w odległości około 1 km  od miejscowości Gassen (Jasień). Zorganizowany w lesie w pobliżu miejscowości Guben (Gubin). Zorganizowany w lesie, w pobliżu miejscowości Christianstadt (Krzystkowice). Zlokalizowany w lesie w okolicach Schertendorf (Przylep), w pobliżu Grünberg (Zielona Góra). Zorganizowany na terenie fabryki Deutsche Wollwaren Manufaktur w Grünberg (Zielona Góra). Zorganizowany na terenie fabryki Deutsche Wollwaren Manufaktur w Grünberg (Zielona Góra). Zlokalizowany w pobliżu fabryki Gruschwitz Textilwerke AG w Neusalz (Nowa Sól). Zlokalizowany w Schlesiersee (Sława Śl.) w folwarku „Neue Vorwerk”. Zlokalizowany w pobliżu Pürschkau (Przybyszów) w folwarku zwanym „Bänisch”. Zlokalizowany na terenie byłego zakładu dla nerwowo chorych w Treskau (Owińska). Zlokalizowany w miejscowości Hochweiler, Kreis Militsch (Wierzchowice, w rejonie Milicza). Zlokalizowany w lasach między wsiami Sulau (Sułów) i Birnbäumel, Kreis Militsch (Gruszeczka w rejonie Milicza). Zorganizowany w miejscowości Kurzbach, Kreis Militsch (Bukołowo, w rejonie Milicza). Zlokalizowany w sosnowym lasku ok. 1 km od zakładów Anorgana, w Dyhernfurth (Brzeg Dolny). Zlokalizowany na terenie fabryki Anorgana, w miejscowości Dyhernfurth (Brzeg Dolny). Zlokalizowany w rozwidleniu linii kolejowych z Miłoszyc do Wrocławia przez Nadolice Wielkie i przez Czernicę. Zlokalizowany niedaleko hal fabrycznych w dzielnicy Breslau Hundsfeld (Wrocław - Psie Pole). Zlokalizowany na terenie zakładów Linke-Hofmann-Werke w Breslau (Wrocław, zakłady PAFAWAG). Zlokalizowany na terenie fabryki Famo-Werke w Breslau (Wrocław, zakłady DOLMEL). Zlokalizowany w pobliżu koszar wojskowych w dzielnicy Breslau-Lissa (Wrocław-Leśnica).

Aslau

AL Aslau utworzono w połowie lipca 1944 r., w lesie w pobliżu wsi Aslau
(Osła), położonej w odległości ok. 16 km na północny wschód od Bunzlau
(Bolesławiec). W obozie przebywało co najmniej 616 więźniów. W
przeważającej większości (89%) byli to Polacy. Poza tym obywatele ZSRR
(7,5%), a także kilku Francuzów, Niemców, Włochów oraz Czech,
Jugosłowianin i Hiszpan. W czasie istnienia obozu i w czasie ewakuacji
zginęło co najmniej 90 osób.
Więźniowie zaraz po przybyciu pracowali przy urządzaniu obozu. Później
podzielono ich na komanda robocze, zatrudniane przez firmę
Concordia-Werk z Bunzlau, przy montażu myśliwców typu Focke-Wulf; praca
odbywała się w halach na lotnisku, oddalonym 3-4 km od obozu.
10.02.1945 r. więźniów pieszo ewakuowano do Nordhausen, podobozu KL
Mittelbau, gdzie dotarli 16.03.1945 r.
Chorzy i niezdolni do marszu pozostali w obozie i 10.02.1945 r. zostali
wyzwoleni przez żołnierzy sowieckich.

Bad Warmbrunn

AL Bad Warmbrunn powstał w październiku/listopadzie 1944 r.
Zlokalizowany był w bezpośrednim sąsiedztwie hal produkcyjnych zakładów
Dorries-Füllner w miejscowości Bad Warmbrunn (Cieplice Zdrój). W obozie
przebywało ok. 600-800 mężczyzn narodowości żydowskiej, pochodzących
głównie z Polski i Węgier, ale także z Belgii, Holandii, Grecji i
Czechosłowacji. Więźniowie zostali zatrudnieni w przestawionych na
produkcję zbrojeniową zakładach maszyn papierniczych Dorries-Füllner.
Część więźniów pracowała w tych zakładach już od kilku miesięcy, kiedy
to – przed uruchomieniem obozu na miejscu – byli tu dowożeni z AL
Hirschberg. W zakładach produkowano armaty (lub ich części) oraz
amunicję. Z powodu szalejącej przez kilka miesięcy epidemii tyfusu, w
obozie była bardzo wysoka śmiertelność: wg lekarza Arnolda Mostowicza,
mogło umrzeć nawet do 400 więźniów.
Pierwszą próbę częściowej ewakuacji podjęto w lutym 1945 r. Grupę ok.
100 więźniów wyprowadzono z obozu w kierunku płn.-zach. i doprowadzono
do Gryfowa Śl. Jednak po ok. dwóch dniach, tych, którzy przeżyli ten
wyczerpujący marsz, przygnano z powrotem do obozu w Bad Warmbrunn. W
połowie kwietnia 1945 r. większość więźniów ewakuowano do kompleksu AL
Riese.
AL Bautzen założono w październiku 1944 r., na terenie zakładów Waggon-
und Maschinenfabrik w Bautzen (Niemcy). W obozie osadzono co najmniej
600 mężczyzn różnych narodowości. Najwięcej było Polaków, mniejsze grupy
stanowili Rosjanie, Czesi, Francuzi, Belgowie, Włosi, Jugosłowianie i
Niemcy. Był także jeden Szkot, Austriak i Cygan. W kwietniu 1945 r.
doprowadzono tu jeszcze ok. 100 więźniów narodowości żydowskiej,
ewakuowanych z KL Buchenwald. Większość więźniów zatrudniono w fabryce
Waggon- und Maschinenfabrik AG, przy produkcji wagonów kolejowych.
Mniejsze grupy pracowały w zakładzie remontowym, istniejącym przy
fabryce wagonów, przy rozbudowie obozu oraz przy pracach transportowych i
przeładunkowych na terenie fabryki oraz na dworcu kolejowym.
W lutym 1945 r., po wstrzymaniu produkcji w zakładach, część więźniów
skierowano do budowy umocnień wokół Bautzen. W obozie była bardzo wysoka
śmiertelność; wolności nie doczekało co najmniej 310 więźniów.
19.04.1945 r. wszystkich więźniów mogących chodzić ewakuowano w kierunku
południowym, kolumna dotarła pieszo do Nixdorf (Mikulasovice, w
Czechach), gdzie 8.05.1945 zostali wyzwoleni przez żołnierzy polskich.
Na rewirze w AL Bautzen pozostało ok. 100 chorych, których 20.04.1945 r.
wyzwolili żołnierze sowieccy.

Bautzen

AL Bautzen założono w październiku 1944 r., na terenie zakładów Waggon- und Maschinenfabrik w Bautzen (Niemcy). W obozie osadzono co najmniej 600 mężczyzn różnych narodowości. Najwięcej było Polaków, mniejsze grupy stanowili Rosjanie, Czesi, Francuzi, Belgowie, Włosi, Jugosłowianie i Niemcy. Był także jeden Szkot, Austriak i Cygan. W kwietniu 1945 r. doprowadzono tu jeszcze ok. 100 więźniów narodowości żydowskiej, ewakuowanych z KL Buchenwald. Większość więźniów zatrudniono w fabryce Waggon- und Maschinenfabrik AG, przy produkcji wagonów kolejowych. Mniejsze grupy pracowały w zakładzie remontowym, istniejącym przy fabryce wagonów, przy rozbudowie obozu oraz przy pracach transportowych i przeładunkowych na terenie fabryki oraz na dworcu kolejowym.
W lutym 1945 r., po wstrzymaniu produkcji w zakładach, część więźniów skierowano do budowy umocnień wokół Bautzen. W obozie była bardzo wysoka śmiertelność; wolności nie doczekało co najmniej 310 więźniów.
19.04.1945 r. wszystkich więźniów mogących chodzić ewakuowano w kierunku południowym, kolumna dotarła pieszo do Nixdorf (Mikulasovice, w Czechach), gdzie 8.05.1945 zostali wyzwoleni przez żołnierzy polskich.
Na rewirze w AL Bautzen pozostało ok. 100 chorych, których 20.04.1945 r. wyzwolili żołnierze sowieccy.

Bernsdorf

FAL Bernsdorf położony był ok. 300 metrów od szosy Trautenau-Königshau,
pomiędzy zakładami firmy Etrich i firmy Berko w Bernsdorf (Bernartice, w
Czechach). Powstał w marcu 1944 r., w wyniku przejęcia obozu pracy
przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. W obozie
przebywało 425 kobiet (stan z przełomu 1944/1945 r.) narodowości
żydowskiej, pochodzących głównie z Polski, Węgier, Czech, Słowacji,
Niemiec. W obozie zmarły 4 Żydówki, pochodzące z Polski. Więźniarki
pracowały w firmie włókienniczej Johann Etrich KG, przy produkcji
worków, a w końcowej fazie wojny – przy kopaniu okopów.
8 lub 9.05.1945 r. obóz oswobodziły oddziały armii sowieckiej.

Birnbäumel

AL Birnbäumel został zorganizowany pod koniec października 1944 r. w
lasach między wsiami Sulau (Sułów) i Birnbäumel, Kreis Militsch
(Gruszeczka w rejonie Milicza). W obozie przebywały kobiety, które 22
lub 27.10.1944 r. w 1000-osobowej grupie przywieziono z KL Auschwitz.
Więźniarki były narodowości żydowskiej. Obóz miał realizować założenia
tajnej akcji „Barthold”, mającej na celu zabezpieczenie Dolnego Śląska i
Wrocławia przed zbliżającym się frontem. Kobiety budowały szańce i
okopy. Nad wykonaniem tych prac czuwało przedsiębiorstwo Unternehmen
Barthold, którego sztab główny mieścił się w Kraschnitz koło Hochweiler.
Liczba zmarłych w obozie nie jest znana. Poświadczona źródłowo jest
egzekucja jednej więźniarki, która została skazana na śmierć przez
powieszenie, za próbę ucieczki z obozu. Wyrok został wykonany 17.11.1944
r.
23.01.1945 r. rozpoczęła się ewakuacja obozu. Ok. 20 kobiet odłączyło
się od kolumny marszowej i zostały w Birnbäumel, gdzie doczekały
wyzwolenia. Pozostałe przebyły drogę do obozu głównego w Gross-Rosen, a
stamtąd zostały przewiezione do KL Bergen-Belsen.

Bolkenhain

AL Bolkenhain założono w sierpniu 1944 r., na przedmieściu Bolkenhain
(Bolków), na niewielkim wzniesieniu zwanym „Góra Ryszarda”. Przebywało w
nim co najmniej 800 mężczyzn narodowości żydowskiej, pochodzących
głównie z Polski i Węgier oraz kilkudziesięciu z Grecji. Większość
więźniów zatrudniono w zakładach Vereinigte Deutsche Metallwerke, przy
produkcji części lotniczych. Byli też kierowani do wyrębu lasu i do prac
drogowych. Pełna liczba ofiar nie jest znana; szacuje się, że w obozie
zmarło nawet 200 osób.
AL Bolkenhain został zamknięty w połowie lutego 1945 r. Przebywających w
rewirze chorych uśmiercono, pozostałych ok. 500 więźniów pognano do
obozu w Hirschberg (Jelenia Góra), gdzie wyselekcjonowano kolejną
kilkudziesięcioosobową grupę chorych, którą skierowano do pobliskiego
obozu w Bad Warmbrunn (Cieplice Zdr.). Pozostałych więźniów, wraz z
więźniami AL Hirschberg, ewakuowano pieszo do Reichenau (Rychnov, w
Czechach), a następnie koleją do KL Buchenwald.

Brandhofen

AL Brandhofen powstał 1.03.1945 r., gdy do wsi Brandhofen (w Saksonii,
Niemcy) dotarła grupa więźniów ewakuowanych z AL Niesky, filii KL
Gross-Rosen. Zlokalizowany był w dwóch sąsiadujących ze sobą
gospodarstwach rolnych. Więźniów umieszczono w stodołach.
Osadzeni tu byli wyłącznie mężczyźni – Polacy, Rosjanie, Żydzi,
Jugosłowianie, kilku Czechów i Francuzów. Na początku w obozie
przebywało 450 więźniów. Pracowali oni przy kopaniu okopów i rowów
przeciwczołgowych wokół miasta Wittichenau.
Śmiertelność była bardzo wysoka; tygodniowo umierało od 10 do 15 osób.
Ogółem w czasie istnienia obozu zmarło nie mniej niż 100 więźniów.
19.04.1945 r. obóz zlikwidowano. Więźniowie wyruszyli w dalszy marsz
ewakuacyjny, w kierunku Drezna. 45 najbardziej chorych pozostawiono w
obozie, bez żadnej opieki. 21.04.1945 r. do Brandhofen weszli żołnierze
sowieccy. Więźniów umieszczono w szpitalu polowym w Wittichenau; ok. 20 z
nich zmarło.
22.04.1945 r. kolumna ewakuacyjna została pod Dreznem rozbita przez
pluton czołgów 2 Armii WP. Części więźniów udało się wówczas przejść za
linię frontu i odzyskali wolność. Pozostali, ukrywający się w lesie,
zostali zastrzeleni przez SS-manów lub ponownie schwytani. Oddano ich w
ręce Wehrmachtu i umieszczono w więzieniu w Stolpen i w Neustadt;
29.04.1945 przewieziono ich nad Łabę i w miejscowości Pirna dołączono do
więźniów KL Buchenwald, z podobozu Dessau, ewakuowanych na barkach w
stronę Czech.

Breslau I

AL Breslau I zlokalizowano na terenie fabryki Famo-Werke w Breslau
(Wrocław, zakłady DOLMEL). Obóz powstał na przełomie sierpnia i września
1944 r. Przebywało w nim ok. 2000 mężczyzn. Byli to m.in. Polacy,
Rosjanie, Włosi, Ukraińcy, Francuzi oraz obywatele dawnej Jugosławii.
Śmiertelność była wysoka, niemożliwe jest jednak dokładne określenie
liczby zgonów. Więźniowie zatrudnieni zostali w zakładach Famo-Werke
(Fahrzeug- und Motorenwerke), przy produkcji części do silników
samolotowych oraz traktorów, a także przy remontach silników samolotów
typu „Junkers”.
W drugiej połowie stycznia 1945 r. (prawdopodobnie 25 stycznia) więźniów
ewakuowano pieszo do obozu głównego w Gross-Rosen, gdzie dotarli na
początku lutego 1945 r.

Breslau II

AL Breslau II zlokalizowany był na terenie zakładów Linke-Hofmann-Werke w
Breslau (Wrocław, zakłady PAFAWAG); więźniów zakwaterowano nad halą nr
7. Obóz powstał na przełomie sierpnia i września 1944 r. Przebywało w
nim 800-1200 mężczyzn, głównie Polaków, ale też m.in. Rosjanie, Czesi,
Ukraińcy, Belgowie oraz grupa Chińczyków (13 osób). Śmiertelność w
obozie była wysoka. Więźniowie zatrudnieni byli przez firmę
Linke-Hofmann-Werke przy produkcji, montażu i naprawie wagonów
towarowych oraz przy pracach maskujących cysterny (obudowa cystern tak,
aby wyglądały jak zwykłe wagony towarowe).
W drugiej połowie stycznia 1945 r. (prawdopodobnie 25 stycznia) więźniów
ewakuowano pieszo do obozu głównego w Gross-Rosen, gdzie dotarli na
początku lutego 1945 r.

Breslau-Hundsfeld

FAL Breslau-Hundsfeld zlokalizowano niedaleko hal fabrycznych przy
Grossweidelsdorfer Strasse w dzielnicy Breslau Hundsfeld (Wrocław – Psie
Pole). Decyzję o utworzeniu obozu podjęto 18.06.1944 r. Umieszczono w
nim ok. 1500 więźniarek pochodzenia żydowskiego z Polski, Węgier,
Holandii, Rumunii i Niemiec, przywiezionych z KL Auschwitz.
Więźniarki zatrudniono w zakładach Rheinmetall-Borsig z Düsseldorfu (po
wojnie nosiły nazwę PZL Hydral), które w czasie wojny miały swój oddział
we Wrocławiu. Pracowały przy produkcji celowników dla artylerii
przeciwlotniczej, a także przy produkcji zapalników do bomb, amunicji
pokładowej samolotów oraz innych elementów wchodzących w skład
uzbrojenia samolotów.
24.01.1945 r. więźniarki ewakuowano do obozu głównego w Gross-Rosen,
gdzie dotarły po 3 dniach.

Breslau-Lissa

AL Breslau-Lissa zlokalizowano w pobliżu koszar wojskowych w dzielnicy
Breslau-Lissa (Wrocław-Leśnica, przy obecnej ul. Trzmielowickiej). Obóz
powstał w sierpniu 1942 r. Przebywało w nim ok. 600 mężczyzn,
kierowanych w transportach przede wszystkim z obozu głównego w
Gross-Rosen. Byli to głównie Polacy, ale też Rosjanie (m.in. jeńcy
radzieccy, których pod koniec 1944 r. wywieziono w nieznanym kierunku),
Ukraińcy, Niemcy, Francuzi, Czesi, obywatele dawnej Jugosławii, a także
prawdopodobnie więźniowie narodowości żydowskiej, których przywieziono w
transportach ewakuacyjnych z KL Auschwitz. Liczba zgonów wahała się od 8
do 10 osób tygodniowo (dane na podstawie relacji byłych więźniów).
Więźniowie budowali koszary SS; 250 więźniów zatrudniała firma Paul
Urbansky, która na terenie koszar budowała drogi i place. Pracowali
również przy obsłudze urządzeń koszarowych, w warsztatach samochodowych,
w magazynach budowlanych, na poligonie, na stacji kolejowej przy
wyładunku materiałów budowlanych. W późniejszym okresie – przy
maskowaniu budynków.
23.01.1945 r. więźniów ewakuowano do obozu głównego w Gross-Rosen, dokąd
doszli po 3 dniach marszu.

Brieg-Pampitz

AL Brieg zlokalizowano 6 km od miasta Brieg (Brzeg), w pobliżu wioski
Pampitz (Pępice).
Pierwszy transport do obozu przybył 7.08.1944 r. W obozie przebywało
około 1000 więźniów, głównie Polaków przywiezionych z Warszawy i
Krakowa. W ciągu pół roku funkcjonowania obozu zmarły co najmniej 42
osoby.
Więźniowie pracowali przy rozbudowie wojskowego lotniska, prowadzonej
przez firmy: Vianova, Maszewsky, Forster.
25.01.1945 r. więźniów AL Brieg ewakuowano do obozu głównego w
Gross-Rosen.

Brünnlitz

AL Brünnlitz zlokalizowany był w zabudowaniach firmy tekstylnej Löw-Beer
w Brünnlitz (Brnenec, w Czechach). Więźniów umieszczono na piętrze
budynku fabrycznego. Obóz rozpoczął działalność 22.10.1944 r.
W obozie przebywało 801 mężczyzn i 300 kobiet. W przeważającej
większości byli to Żydzi, obywatele polscy, przywiezieni z KL Płaszów.
Zmarło około 60 osób (łącznie z ofiarami transportu z filii Oświęcimia –
AL Golleschau).
Więźniowie pracowali w (ewakuowanej z Krakowa) fabryce broni Deutsche
Emailfabrik, będącej własnością Oskara Schindlera. Wolność odzyskali
7.05.1945 r., po ucieczce SS-manów.

Buchwald-Hohenwiese

AL Buchwald-Hohenwiese założono nie później niż w listopadzie 1944 r.,
na terenie sanatorium przeciwgruźliczego w miejscowości Buchwald
(Bukowiec). Przebywało w nim ok. 25 więźniów narodowości żydowskiej,
najprawdopodobniej obywateli polskich. Wszyscy byli zatrudnieni na
terenie sanatorium: przy konserwacji sanitariatów, w kotłowni oraz przy
rozbudowie sanatorium.
W lutym 1945 r. więźniów najprawdopodobniej ewakuowano do pobliskiego
obozu w Hirschberg (Jelenia Góra), ale istnieje również
prawdopodobieństwo, iż zostali wyzwoleni w Buchwald w maju 1945 r.

Bunzlau I

AL Bunzlau I powstał w maju 1944 r., w wyniku podporządkowania KL
Gross-Rosen, funkcjonującego co najmniej od początku 1942 r., obozu
pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt, którego
więźniowie pracowali w firmie Bunzlauer Holzindustrie Hubert Land w
Bunzlau (Bolesławiec). Obóz zlokalizowany był na terenie tego zakładu,
przy ówczesnej Menzelstrasse 2 (obecnie ul. Staroszkolna 18). Pierwszymi
więźniami AL Bunzlau I zostało 458 Żydów, obywateli polskich,
pochodzących z Zagłębia Dąbrowskiego, którzy pomyślnie przeszli
przeprowadzoną w obozie selekcję. W następnych tygodniach i miesiącach
skierowano tu z innych likwidowanych obozów „Organizacji Schmelt”, z
obozu głównego w Gross-Rosen oraz z KL Auschwitz, kolejne transporty
więźniów. Pod koniec lata 1944 r. liczba więźniów wzrosła do około 1200.
Pod koniec funkcjonowania obozu, w AL Bunzlau I przebywało około
1000-1100 więźniów. Niemal wszyscy mężczyźni byli narodowości
żydowskiej; pochodzili głównie z Polski i Węgier; mniejsze grupki
stanowili obywatele Holandii, Francji i Belgii. Liczba ofiar
śmiertelnych nie jest znana. Prawdopodobnie nie była wysoka. Więźniowie
nadal byli zatrudniani przez zakłady produkcji drzewnej Huberta Landa
oraz przy rozbudowie tych zakładów, gdzie wkrótce umieszczono firmę
Becco, a następnie ewakuowane z Bremy zakłady lotnicze
Weser-Flugzeugbau; pracowali głównie przy produkcji – w zakładach
Weser-Flug – części do myśliwców FW 190, ponadto – w firmie Becco – przy
remontach dział i czołgów, a także budowali – w zakładach Huberta Landa
– baraki, meble obozowe i atrapy samolotów.
11.02.1945 r. ok. 700-850 więźniów ewakuowano pieszo do KL Mittelbau,
gdzie 25.03.1945 r. dotarło jedynie 541 skrajnie wyczerpanych więźniów.
Na rewirze AL Bunzlau I pozostawiono chorych, których 12.02.1945 r.
wyzwolili żołnierze sowieccy.

Bunzlau II

AL Bunzlau II rozpoczął funkcjonowanie 2.10.1944 r.; zlokalizowany
został na III i V piętrze budynku fabrycznego zakładów Concordia
Spinnerei und Weberei w Bunzlau (Bolesławiec), przy ówczesnej
Concordiastrasse (obecnie ul. Orla). W obozie przebywało prawdopodobnie
około 650 więźniów, głównie Polaków (ok. 60%) i obywateli ZSRR (ok. 33%)
oraz kilku Niemców, Francuzów, Jugosłowian, Chorwatów, Belgów, Włochów i
Czechów. Transporty więźniów do tego obozu zostały skierowane z
sąsiednich filii – AL Aslau i AL Bunzlau I oraz z obozu macierzystego
Gross-Rosen. Liczba ofiar nie jest znana, wiadomo jedynie, iż
śmiertelność w obozie nie była wysoka. Wszyscy więźniowie AL Bunzlau II
byli zatrudnieni w – ulokowanych w zabudowaniach firmy włókienniczej
Concordia –zakładach lotniczych, przeniesionych z Bremy do Bolesławca,
należących do firmy Weser-Flugzeugbau AG. Więźniowie produkowali głównie
skrzydła do samolotu myśliwskiego „Foke-Wulf 190”.
11.02.1945 r. zdolnych do marszu więźniów ewakuowano pieszo do KL
Mittelbau. W Bunzlau II pozostawiono kilkudziesięciu chorych więźniów,
których następnie przeniesiono na teren AL Bunzlau I, gdzie 12.02.1945
zostali wyzwoleni przez żołnierzy sowieckich.
Marsz ewakuacyjny, trwający ponad miesiąc, pochłonął ok. 155 ofiar
śmiertelnych; 15.03.1945 r. w obozie Mittelbau przyjęto jedynie 441
krańcowo wyczerpanych więźniów AL Bunzlau II. 36 z nich zmarło w nowym
obozie, nie doczekawszy kolejnej ewakuacji, w początkach kwietnia 1945,
do KL Bergen-Belsen; tych, którzy przeżyli kolejną ewakuację, 15.04.1945
wyzwolili żołnierze brytyjscy.

Christianstadt

FAL Christianstadt zorganizowano w lesie, w pobliżu miejscowości Christianstadt (Krzystkowice), we wrześniu 1944 r. W obozie przebywały kobiety narodowości żydowskiej, pochodzące z Polski, Czech, Węgier, Austrii i Holandii. Więźniarki początkowo pracowały przy ścince drzew, przygotowywały teren pod budowę szosy i linii kolejowej. Później znaczną część kobiet skierowano do pracy w fabryce Dynamit AG Nobel, oddalonej od obozu około 4-5 km, gdzie napełniały granaty materiałem wybuchowym.
W pierwszych dniach lutego 1945 r. nastąpiła ewakuacja obozu. Po co najmniej 4 tygodniach, wycieńczone kobiety dotarły do KL Bergen-Belsen.

Dörnhau (Riese)

Dyhernfurth I

AL Dyhernfurth I zlokalizowany był na terenie fabryki Anorgana, w miejscowości Dyhernfurth (Brzeg Dolny). Więźniowie mieszkali w murowanym jednopiętrowym baraku, w bezpośrednim sąsiedztwie hali fabrycznej, w której pracowali.
Obóz powstał latem 1943 r. Ogółem w obozie osadzono ok. 450 więźniów, w większości Polaków, ale byli też Rosjanie, Czesi, Niemcy i Cyganie.
Więźniowie pracowali bezpośrednio przy produkcji tabunu; napełniali tym gazem bomby, sprawdzali ich szczelność oraz czyścili podziemne zbiorniki gazu i kontrolowali znajdujące się tam urządzenia.
24.01.1945 r. więźniów ewakuowano pieszo do obozu głównego w Gross-Rosen.

Dyhernfurth II

AL Dyhernfurth II zlokalizowany był ok. 1 km od zakładów Anorgana, w miejscowości Dyhernfurth (Brzeg Dolny), w sosnowym lasku. Obóz powstał latem lub jesienią 1943 r. Ogółem przebywało w nim ponad 3000 więźniów; głównie Polacy i Rosjanie, ale też Czesi, Francuzi, Chorwaci, Włosi, Cyganie, Holendrzy, Niemcy i Żydzi. Nie zachowała się żadna dokumentacja na temat śmiertelności w obozie; więźniowie pracujący w rewirze określają ją na ok. 20-30 osób tygodniowo.
Więźniów zatrudniano przy rozbudowie zakładów Anorgana; przede wszystkim przy pracach ziemnych, budowlanych, transporcie cementu lub piasku i przy rozładunku wagonów; niewielką liczbę więźniów zatrudniano jako ślusarzy, kancelistów, malarzy pokojowych i kreślarzy.
Pracę więźniów, oprócz odpowiedzialnej za rozbudowę zakładów spółki Luranil, wykorzystywali także podwykonawcy: firma Simon und Halfpaap, firma Robert Hahn (Brzeg Dolny), Arbeitsgemeinschaft Wilhelm Beck – Alfred Köhler (Wrocław), Horst Dylla (Dekorationsmaler), Straßenbaugesellschaft E. Kemna und Co., Reichwalder Ziegelei, Paul Garbe (Bauunternehmung, Wrocław), Baugemeinschaft Grafschaft Glatz, H. R. Heincke (Wrocław), Florentius Brichta (Wrocław, Tiefbau/Eisenbeton/Straßenbau), E. Hegerfeld (Industriegesellschaft für Hoch-, Tief-, Beton- und Stahlbetonbau), Reiners und Co. (Tiefbauunternehmung, Brzeg Dolny), Max Wolter (Betonsteinwerk, Wrocław), Baugemeinschaft Oels/Niederschlesien, R. H. Heinicke (Wrocław), Firma AEG, C. Mennicke Nachf. (Wrocław), Fritz Hüdig (Hoch Tief-Eisenbetonbau), Löser Bauunternehmung KG, Steffens u. Nölle, Guttman, Klaude, Krug, Huta AG (Wrocław), Dyckerhoff u. Wiedemann (Wrocław), Brücken u. Stahlbau-Waggonbau-Tiefbau Beuchelt u. Co. (Zielona Góra), Martin Bürger (Malermaister z Wrocławia), Vogel (Schweinfurth).
24.01.1945 więźniów (oprócz chorych) ewakuowano pieszo do obozu głównego w Gross-Rosen. 25.01.1945 r. wywieziono z obozu więźniów chorych i rozstrzelano wszystkich na moście kolejowym na Odrze.

Erlenbusch (Riese)

Falkenberg (Riese)

Freiburg

FAL Freiburg (Świebodzice) powstał 12.01.1945 r., gdy skierowano tu z KL Ravensbrück transport 150 Żydówek, pochodzących z Węgier. Zakwaterowane zostały w baraku znajdującym się na obrzeżach miasta, około 3 km od fabryki. Więźniarki zatrudniono, przy produkcji drobnych elementów do samolotów, w firmie AEG (Allgemeine Elektrcitäts-Geselschaft) z Berlina, która część swojej produkcji umieściła w budynkach tkalni firmy Hermann Teichgräber.
13.02.1945 r. więźniarki ewakuowano pieszo do filii KL Gross-Rosen – AL Wüstegiersdorf, a stamtąd przeniesiono je do filii KL Flossenbürg w Zwodau.

Friedland

AL Friedland zlokalizowano około 1 km od miasta Friedland (Mieroszów), przy drodze z Waldenburga (Wałbrzych), między drogą a torem kolejowym i rzeką, u podnóża niewielkiej góry. Obóz rozpoczął działalność 8.09.1944 r. Przebywało w nim 515 więźniów, przywiezionych z KL Auschwitz, głównie Żydów z getta łódzkiego oraz Żydów, obywateli słowackich, którzy do Oświęcimia przybyli z Theresienstadt. Z około 120 pochowanych we Friedland więźniów, 21 było stałymi więźniami tego obozu, zaś pozostali, to więźniowie ewakuowani z kompleksu Riese.
Większość więźniów (434) pracowała w fabryce śmigieł samolotowych VDM (Vereinigte Deutsche Metallwerke, Hamburg). Zatrudnieni byli bezpośrednio przy produkcji, a praca ich polegała na profilowaniu śmigieł. 40 więźniów pracowało w stolarni (firma Fritz Schuber). W późniejszym czasie część więźniów skierowano do prac przy drążeniu, we wnętrzu pobliskiej góry, jaskiń o niewyjaśnionym do końca przeznaczeniu.
9.05.1945 r. do AL Friedland weszli żołnierze sowieccy, oswobadzając więźniów.

Fünfteichen

AL Fünfteichen (Miłoszyce) został zorganizowany na przełomie września i października 1943 r. Obóz zlokalizowano w rozwidleniu linii kolejowych z Miłoszyc do Wrocławia przez Nadolice Wielkie oraz z Miłoszyc do Wrocławia przez Czernicę. Była to największa filia KL Gross-Rosen. W obozie przebywało co najmniej 6000 mężczyzn różnych narodowości; oprócz Polaków, których było najwięcej, więziono tu Żydów (z Polski i Węgier), Francuzów, Belgów, Holendrów, Rosjan, Niemców, Czechów i Chorwatów. Większość więźniów pracowała w wybudowanych w Jelczu zakładach, należących do Maschinenfabriken Friedrich Krupp Berthawerk AG, przy produkcji dział kaliber 75 i 155 mm oraz wyrzutni torped lub przy ciągłej rozbudowie zakładów. Śmiertelność w obozie była bardzo wysoka. Dane szacunkowe mówią o co najmniej 2000 ofiar.
21.01.1945 r. rozpoczęła się piesza ewakuacja ok. 6000 więźniów; po czterech dniach „marszu śmierci” zdziesiątkowana kolumna dotarła do obozu macierzystego w Gross-Rosen. Marsz pochłonął kolejnych ok. 1000 ofiar.
W rewirze AL Fünfteichen pozostawiono ok. 300 najciężej chorych więźniów, których 23.01.1945 wyzwolili żołnierze sowieccy.

Fürstenstein (Riese)

AL Fürstenstein zorganizowano na wzgórzu w pobliżu zamku Fürstenstein (Książ), w maju 1944 r. Więźniami byli Żydzi, obywatele polscy, węgierscy i greccy. Głównym ich zajęciem było drążenie sztolni pod zamkiem. Ponadto pracowali przy przeładunku materiałów budowlanych.
Około 16.02.1945 r. nastąpiła ewakuacja obozu. Więźniowie dotarli pieszo do Trutnova (Czechy), a następnie koleją do KL Flossenbürg.

Gabersdorf

FAL Gabersdorf (Libeč, w Czechach) powstał po 22.03.1944 r., w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen obozu pracy przymusowej dla Żydów(ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. W obozie przebywało 350-370 kobiet żydowskiego pochodzenia, głównie z Polski i Węgier. Zatrudnione były, przy produkcji nici, w zakładach firmy Hasse oraz firmy Etrich, a także w przędzalni Vereinigte Textilwerke K.Z. Barthel.
8.05.1945 r. obóz został wyzwolony.

Gablonz

AL Gablonz został zlokalizowany w listopadzie 1944 r. w Gablonz (Jablonec, w Czechach), na terenie fabryki Feinapparatenbau GmbH, należącej do koncernu Carl Zeiss Jena. W obozie było co najmniej 500 więźniów, w większości byli to Polacy, ale też Rosjanie, Czesi i Niemcy. Więźniowie pracowali w fabryce przy obróbce części do samolotów i produkcji części do broni, niektórzy zostali skierowani do budowy i naprawy torów kolejowych w okolicy stacji kolejowej Gablonz.
8.05.1945 r. zarządzono ewakuację obozu, w trakcie której więźniowie odzyskali wolność.

Gassen

AL Gassen został zorganizowany w odległości około 1 km na północny-wschód od miejscowości Gassen (Jasień), pod koniec września 1944 r. Więźniami byli Polacy, obywatele ZSRR, Francuzi, Chorwaci i Czesi. Stan obozu wynosił ok. 700 osób. Więźniowie pracowali w fabryce Focke Wulf AG, przy produkcji części lotniczych.
W lutym 1945 r. obóz został ewakuowany. Chorych więźniów wywieziono do KL Buchenwald; transport liczący 55 więźniów dotarł tam 23.02.1945 r. Więźniowie zdolni do marszu opuścili obóz 12.02.1945 r. W czasie ewakuacji zginęło co najmniej 120 więźniów. 5.03.1945 r. więźniowie zostali przyjęci do ewidencji KL Buchenwald.

Gebhardsdorf

FAL Gebhardsdorf zlokalizowany był na wzgórzu koło miejscowości Gebhardsdorf (Giebułtów). Obóz powstał we wrześniu 1944 r. Przebywało w nim ok. 500 Żydówek, głównie z Węgier i Polski, przywiezionych z KL Auschwitz. Wszystkie osadzone w obozie kobiety pracowały w zakładach przemysłu lotniczego Aerobau – Heinrich Lehmann KG in Gebhardsdorf/Isergebirge.
18.01.1945 r. więźniarki ewakuowano do FAL Kratzau.

Geppersdorf

AL Geppersdorf powstał pod koniec stycznia lub na początku lutego 1945 r. w miejscowości Geppersdorf (Milęcice koło Lwówka Śl.). Skierowano tu grupę więźniów z transportu ewakuacyjnego z KL Auschwitz, liczącą ok. 400 mężczyzn; w większości Żydzi z Polski, Niemiec, Węgier, Holandii, Francji, a także Polacy, Francuzi i Niemcy. Więźniowie pracowali przy budowie umocnień.
W kwietniu 1945 r. część więźniów przetransportowano do dwóch innych podobozów KL Gross-Rosen – do AL Dörnhau i AL Brünnlitz. Pozostali odzyskali wolność 9.05.1945 r.

Görlitz

AL Görlitz został zorganizowany w sierpniu 1944 r., na południowo-zachodnich peryferiach Görlitz (Niemcy), w osiedlu Biesnitzer Grund. Teren obozu rozdzielono płotem z drutu kolczastego na część męską oraz kobiecą. Przez obóz przeszło ok. 1000 mężczyzn i 500 kobiet. Wszyscy uwięzieni byli narodowości żydowskiej, pochodzący głównie z Polski i Węgier. Większa część uwięzionych mężczyzn i kobiet została zatrudniona w zakładach Waggon und Maschinenbau AG, w zakładzie wagonów, gdzie produkowano pojazdy opancerzone, a także w fabryce budowy maszyn, w której produkowano granaty. Mniejsze grupy więźniów zatrudniono przy budowie dróg, przy pracach porządkowych w pobliskim obozie jeńców wojennych Stalag VIII A oraz w parku miejskim. Ponadto AL Görlitz podlegało małe komando zewnętrzne zlokalizowane w wiosce Kunnerwitz; 25 więźniów tam przebywających zatrudniano w rolnictwie.
Śmiertelność w obozie była bardzo wysoka; liczbę zmarłych szacuje się na co najmniej 470 osób.
W lutym 1945 r. podjęto ewakuację. Mężczyzn doprowadzono do miejscowości Rennersdorf, gdzie założono nowy obóz. Los kobiet jest nieznany. Po około 3 tygodniach, po ustabilizowaniu się frontu, zarządzono powrót z Rennersdorf do obozu w Görlitz. Więźniów zatrudniono przy budowie „twierdzy Görlitz”. Obóz został wyzwolony 8.05.1945 r. przez żołnierzy sowieckich.

Gräben

FAL Gräben powstał na przełomie maja i czerwca 1944 r., w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen, istniejącego w Gräben (Grabina, dziś dzielnica Strzegomia), kobiecego obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. Obóz usytuowany był w bezpośrednim sąsiedztwie zakładów roszarniczych, należących początkowo do firm Rüffel u. Deutsch i Vige, a następnie do firmy Falke. W obozie przebywało ok. 500 Żydówek, pochodzących głównie z Polski; kilkadziesiąt kobiet pochodziło z Węgier, Czechosłowacji, Francji, Belgii oraz Holandii. Kobiety zatrudnione były w zakładach roszarniczych.
W lutym 1945 r. obóz zlikwidowano, a więźniarki ewakuowano, częściowo pieszo a częściowo koleją, do KL Bergen-Belsen.

Grafenort

FAL Grafenort powstał na przełomie marca i kwietnia 1945 r., gdy do murowanego budynku stojącego na skraju miejscowości Grafenort (Gorzanów) przeniesiono ok. 200 więźniarek z FAL Mittelsteine (Ścinawka Średnia). Wszystkie były Żydówkami pochodzącymi z Polski, z rejonu Łodzi. Kobiety zatrudnione były głównie przy budowie okopów i porządkowaniu otoczenia linii kolejowej. Kilka kobiet pracowało w pobliskiej fabryce papieru.
8.05.1945 r., po nieudanej próbie ewakuacji, więźniarki zostały wyzwolone przez żołnierzy sowieckich.

Gräflich-Röhrsdorf

FAL Gräflich-Röhrsdorf zlokalizowany był na obrzeżach miejscowości Gräflich-Röhrsdorf (Skarbków koło Mirska), u podnóża góry Märzberg. Obóz powstał 4.09.1944 r. w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen kobiecego obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. W obozie przebywało 150 więźniarek, które pracowały w przędzalni lnu firmy Hermann Teichgräber, a także przy obróbce lnu w stodole znajdującej się w miejscowości Egelsdorf (Mroczkowice) oraz w firmie AGD z Berlina, która część swojej produkcji przeniosła do Gräflich-Röhrsdorf.
Pod koniec stycznia 1945 r. więźniarki ewakuowano do podobozu KL Gross-Rosen – AL Kratzau, gdzie zostały wyzwolone.

Gross Koschen

AL Gross Koschen założono w październiku 1944 r. Przebywało w nim ok. 850 mężczyzn, głównie obywateli ZSRR, mniejszą grupę stanowili Polacy; było także kilku Francuzów, Chorwatów, Jugosłowian, Czechów, Belgów, Greków, Włochów i Niemców. Zmarli byli grzebani w pobliżu obozu. Liczba ofiar nie jest znana. Więźniów zatrudniono w firmie Deutsche Aluminiumwerke, której zakład zlokalizowany w Gross Koschen zajmował się demontażem zniszczonych samolotów i odzyskiwaniem niezniszczonych elementów. Pod koniec wojny więźniów zatrudniano przy budowie schronów i rowów obronnych.
24.02.1945 r. rozpoczęto ewakuację; w dwóch transportach więźniów przewieziono do KL Buchenwald. Ostatnią 100-osobową grupę więźniów przeniesiono do KL Flossenbürg, a następnie do KL Dachau.

Gross-Rosen

Grulich

AL Grulich został zorganizowany pod koniec września 1944 r., w miejscowości Grulich (Kŕaliky, w Czechach), w sąsiedztwie zakładów firmy Fahrzeug u. Motorenwerke. W obozie przebywało ok. 190 więźniów, głównie Polacy i Rosjanie. Część więźniów pracowała w fabryce, przy produkcji śmigieł do samolotów. Pozostałych skierowano do prac związanych z budową nowego obozu.
Pomiędzy 6 a 8.05.1945 r., w trakcie ewakuacji, więźniowie odzyskali wolność.

Grünberg I

FAL Grünberg I zlokalizowany był w starych zabudowaniach fabryki Deutsche Wollwaren Manufaktur przy Breslauer Straße 33, w Grünberg (Zielona Góra). Powstał w czerwcu 1944 r., wyniku przekształcenia obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. Więźniarkami były Żydówki, pochodzące z Polski i Czech. Było ich około 1000. Kobiety pracowały w fabryce Deutsche Wollwaren Manufakur, przy produkcji materiałów na mundury, płaszczy wojskowych, spadochronów i koców.
29.01.1945 r. rozpoczęła się ewakuacja obozu. Więźniarki niezdolne do marszu zostały w obozie, gdzie doczekały wolności. Natomiast ewakuowane kobiety zostały podzielone na dwie grupy. Jedna pod koniec lutego 1945 r. dotarła do KL Bergen-Belsen, druga, w pierwszym kwartale marca 1945 – do filii KL Flossenbürg – Helmbrechts. W trakcie ewakuacji straciły życie co najmniej 104 więźniarki.

Grünberg II

AL Grünberg II zorganizowano na terenie fabryki Deutsche Wollwaren Manufaktur przy Breslauer Straße 33, w Grünberg (Zielona Góra). Istniał co najmniej od października 1944 r. Więźniami byli Żydzi, obywatele węgierscy. Obóz został ewakuowany 29.01.1945 r.

Guben

FAL Guben został zorganizowany, w lesie w pobliżu miejscowości Guben (Gubin). Istniał co najmniej od początku sierpnia 1944 r. Więźniarkami były w zdecydowanej większości Żydówki, pochodzące z Węgier. W obozie przebywało około 1000 kobiet. Pracowały w fabryce aparatów radiowych firmy Lorenz AG.
Na początku lutego 1945 r. obóz został ewakuowany, po 3-4 tygodniach kobiety dotarły do KL Bergen-Belsen.

Halbau

AL Halbau założono około 15.07.1944 r., na polanie otoczonej lasem, na południowy zachód od wsi Gräflich-Zeisau (Czyżówek), w pobliżu miejscowości Halbau (Iłowa). Przebywało w nim co najmniej 1000 więźniów, głównie Polacy i Rosjanie. W obozie zmarło co najmniej 64 więźniów. Większość więźniów pracowała w fabryce Winklera, gdzie produkowano śmigła do samolotów wojskowych. Kilkudziesięciu więźniów zajmowało się załadunkiem śmigieł.
12.02.1945 r. nastąpiła ewakuacja obozu. Na rewirze pozostali chorzy i niezdolni do marszu, którzy odzyskali wolność pomiędzy17 a 20.02.1945 r. Więźniowie ewakuowani dotarli do KL Bergen-Belsen około 10.03.1945. W trakcie ewakuacji zginęło prawdopodobnie ok. 300 osób.

Halbstadt

FAL Halbstadt (Mezimesti, w Czechach) powstał w październiku 1944 r. W obozie przebywało ok. 500 Żydówek, pochodzących z Polski (z getta łódzkiego) i z Węgier, przywiezionych z KL Auschwitz. Kobiety pracowały w tkalni zakładów włókienniczych Knopf, przy montowaniu aparatury pomiarowej w firmie Deutsche Mess- und Apparatebau Geselschaft (MESSAP) i w firmie Schroll u. Söhne, przy produkcji masek gazowych.
Obóz został wyzwolony 8 lub 9.05.1945 r. przez wojska sowieckie.

Hartmannsdorf

AL Hartmannsdorf zorganizowano w miejscowości Hartmannsdorf (Miłoszów) w drugiej połowie kwietnia 1944 r. Do czasu wybudowania baraków w sąsiedztwie byłej fabryki jedwabiu Hartmanna, więźniowie byli zakwaterowani w hali fabrycznej. W obozie przebywało co najmniej 600 więźniów; w zdecydowanej większości byli to Polacy, ale też obywatele ZSRR, Niemcy, Czesi i Francuzi.
Część więźniów była zatrudniona w fabryce, przy produkcji detali metalowych oraz worków i materiałów na potrzeby wojska. 150 więźniów skierowano do pracy przy budowie sztolni, drążonej w skalistym wzgórzu, w miejscowości Marklissa (Leśna k. Lubania), oddalonej ok. 5 km od obozu. Kilkuosobowe komando przydzielono do budowy drogi w górach w Marklissa.
15 lub 16.02.1945 r. nastąpiła częściowa ewakuacja obozu. Więźniowie zdolni do marszu, 12.03.1945 r. dotarli do KL Buchenwald. W czasie ewakuacji rozstrzelano około 100 wyczerpanych więźniów. Na rewirze w obozie pozostali więźniowie chorzy, których 19.03.1945 r. przewieziono do podobozu KL Gross-Rosen w Zittau.

Hirschberg

Arbeitskommando Hirschberg, będące zewnętrznym komandem KL Gross-Rosen, rozpoczęło działalność między 18.04. a 6.05.1943 r. w miejscowości Hirschberg (Jelenia Góra). Obóz zlokalizowany był w odległości ok. 300-500 m od budowanych wtedy zakładów wełny drzewnej Schlesischen Zellwolle A.G. Hirschberg und Riesengebirge (po wojnie zakłady Celwiskozy). Przebywało w nim ok.100-110 mężczyzn narodowości polskiej. Więźniowie zostali przywiezieni z obozu głównego w Gross-Rosen. W większości wykonywali prace związane z montażem hali fabrycznej zakładów Zellwolle, pracowali też przy sortowaniu surowca drzewnego oraz przy rozładunku materiałów budowlanych. Znaczna część więźniów komanda została odesłana z obozu na jesieni 1943 r. Ostatnie informacje o jego funkcjonowaniu pochodzą z połowy stycznia 1944 roku.
Od połowy marca 1944 r. w Hirschberg funkcjonował podobóz KL Gross-Rosen, powstały w wyniku przejęcia obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. Położony był nad rzeką Bóbr, w pobliżu rozbudowywanych zakładów Zellwolle. W obozie przebywali mężczyźni narodowości żydowskiej, pochodzący głównie z Polski, Belgii, Holandii. Więźniów wykorzystywano do pracy przy obróbce drewna w zakładach wełny drzewnej Schlesichen Zellwole A.G Hirschberg, przy rozładunku miału węglowego, a także w zakładach Askania Werke.
Między 28.02. a 1.03.1945 r. obóz ewakuowano, najpierw do AL Reichenau (Rychnow, w Czechach), a następnie do KL Buchenwald.

Hochweiler

FAL Hochweiler funkcjonował od 20.10.1944 r. w miejscowości Hochweiler, Kreis Militsch (Wierzchowice, w rejonie Milicza). W obozie przebywały kobiety narodowości żydowskiej, pochodzące głównie z Węgier, Rumunii i Czechosłowacji, przywiezione z KL Auschwitz. W początkowym okresie przebywało w obozie 1000 kobiet. Pracowały przy kopaniu rowów obronnych, szańców i budowie umocnień. Pracami kierowało przedsiębiorstwo Unternehmen Barthold, którego sztab główny mieścił się w pobliskiej miejscowści Kraschnitz. Prace wykonywane przez więźniarki Hochweiler stanowiły część zadań wynikających z planu zabezpieczenia Dolnego Śląska przed zbliżającym się frontem. Akcję określono kryptonimem „Barthold”.
20.01.1945 r. obóz ewakuowano. Część kobiet 12.02.1945 r. trafiła do KL Bergen-Belsen, ale znane są również przypadki wyzwolenia więźniarek w Hochweiler.

Kaltwasser (Riese)

Kamenz

AL Kamenz zlokalizowano w nieczynnej fabryce sukna Nosske & Co., położonej przy ul. Herrental 9 w Kamenz (Saksonia, Niemcy). Obóz rozpoczął działalność w połowie grudnia 1944 r. wraz z przybyciem z KL Gross-Rosen pierwszego transportu, liczącego ok. 120 osób; byli to Francuzi aresztowani w ramach akcji „Noc i mgła”. Ostatni duży transport, liczący 750 osób przywiezionych z KL Flossenbürg, został przyjęty w AL Kamenz 26.01.1945 r. Łącznie przebywało w obozie przeszło 870 mężczyzn. Najliczniejsze grupy narodowościowe stanowili Rosjanie i Francuzi (odpowiednio 26,7% i 23,8%). Kolejne duże grupy, to Włosi (13,8%) i Polacy (12,2%), następnie Żydzi, obywatele polscy (7,1%), Belgowie (4,7%), Niemcy (3,6%) i Czesi (3,4%); był też jeden Holender, Chorwat, Żyd z Węgier, Serb, Węgier, Słoweniec, Austriak, Grek, Hiszpan, Ukrainiec i Żyd z Włoch.
W obozie panowała wysoka śmiertelność. Szacuje się, iż liczba ofiar wyniosła nie mniej niż 125, a być może nawet ok. 160 osób. Zwłoki zmarłych były spopielane w przystosowanej do tego celu kotłowni fabryki Nosske. Więźniowie pracowali przy produkcji m.in. silników lotniczych, dla oddziału spółki akcyjnej Daimler Benz z Colmar w Alzacji, przeniesionej do Kamenz, gdzie występowała ona pod nazwą Elster GmbH. Praca odbywała się w zaadaptowanych pomieszczeniach miejscowej huty szkła i fabryce sukna Minkwitz.
Pierwszą próbę ewakuacji podjęto w połowie lutego 1945 r., jednak po kilku godzinach pieszego marszu kolumnę zawrócono i więźniów odprowadzono z powrotem do obozu. Ostateczna likwidacja AL Kamenz nastąpiła 10.03.1945 r. Załadowanych do bydlęcych wagonów więźniów, po 6 dniach podróży, przyjął KL Dachau.

Kittlitztreben

AL Kittlitztreben powstał na przełomie lutego i marca 1944 r., na skraju lasu w pobliżu miejscowości Kittlitztreben (Trzebień). Przebywało w nim ok.1700-1800 mężczyzn narodowości żydowskiej, pochodzących głównie z Polski i Węgier oraz mniejsze grupy z Niemiec, Austrii i Belgii. Więźniowie pracowali dla co najmniej 18 firm, m.in.: Grülich, Hübsch, Koder, Krause, Kunigals, Kunnith, Leistikoff, Madebrun, Mischke, Poikett, Reiners, Schulz, Tiessler, Wiedermann, Zimke, Peuke und Jeche i Stein und Teer. W początkowym okresie więźniowie pracowali przy rozbudowie i urządzaniu obozu, a następnie w różnych miejscach ogromnej budowy, jaką prowadziło Luftwaffe w otaczającym obóz lesie: karczowali drzewa, budowali linie kolejowe, betonowe drogi, magazyny amunicji, baraki dla żołnierzy. Zatrudnieni byli także w komandach transportowych: wywozili z lasu drewno oraz transportowali i ustawiali w magazynach skrzynki z amunicją. Prawdopodobnie część więźniów została zatrudniona przy produkcji części lotniczych. Śmiertelność w obozie była wysoka, dokładna liczba ofiar nie jest znana; szacuje się, iż mogła sięgać nawet kilkuset osób.
W lutym 1945 r. ewakuowano pieszo, w kierunku południowym, ok. 1000 więźniów. Po drodze pozostawiono grupy więźniów w funkcjonujących jeszcze filiach KL Gross-Rosen – w Görlitz i Zittau. 4.04.1945 r. kolumna ewakuacyjna dotarła do KL Buchenwald.
Na rewirze w AL Kittlitztreben pozostawiono 300 najciężej chorych, których wyzwolili żołnierze sowieccy.

Klein Radisch

Arbeitskommando Klein Radisch znajdowało się w miejscowości Klein Radisch koło Klitten (w Saksonii, w Niemczech). Było to komando robocze AL Niesky (filii KL Gross-Rosen). Powstało prawdopodobnie we wrześniu lub październiku 1944 r. Więźniami byli wyłącznie mężczyźni, przywiezieni z Niesky. Nie jest znana liczebność komanda ani dokładna liczba ofiar. Więźniowie byli zatrudniani przy pracach polowych.
Po 20.02.1945 r. więźniowie komanda zostali dołączeni do kolumny ewakuacyjnej z AL Niesky.

Kratzau I

FAL Kratzau I (Chrastava, w Czechach) powstał w połowie października 1944 r. Więźniarkami były Żydówki z Polski, Czech, Francji, Belgii, Holandii i Danii, przywiezione z KL Auschwitz. Przed wyzwoleniem w obozie znajdowało się ok. 1000 kobiet. Śmiertelność wśród uwięzionych, wg czeskich badaczy, była znaczna, jednak brak potwierdzeń źródłowych.
Więźniarki były zatrudnione przez firmę Deutsche Industriewerke AG (DIWAG), przy produkcji amunicji, oraz przez firmę Schroll, przy produkcji masek przeciwgazowych, a także przez firmy Tannewald i Tolex.
Obóz został wyzwolony 5 lub 8.05.1945 r.

Kratzau II

FAL Kratzau II, prawdopodobnie zlokalizowany był w miejscowości Klein Schönau (okolice Zittau, w Niemczech). Powstał w końcu października 1944 r. W obozie przebywało 150 kobiet, przeniesionych z KL Auschwitz; kierowane były tu również chore więźniarki z FAL Kratzau I. Kobiety pracowały przy produkcji amunicji w zakładach Zitt-Werke AG. Między lutym a marcem 1945 r. w obozie zmarło 7 więźniarek.
Obóz został wyzwolony 5 lub 8.05.1945 r.

Kunnerwitz

Arbeitskommando Kunnerwitz zlokalizowano w wiosce Kunnerwitz (Niemcy), położonej około 9 km na południe od Görlitz. Było to stałe, zamiejscowe komando pracy, podporządkowane AL Görlitz. W obozie przebywało 25 mężczyzn narodowości żydowskiej, których zatrudniano w rolnictwie.

Kurzbach

FAL Kurzbach funkcjonował od końca października 1944 r. w miejscowości Kurzbach, Kreis Militsch (Bukołowo, w rejonie Milicza). Więźniarki zakwaterowano w budynkach dawnej owczarni, w majątku księcia von Hatzfelda. W obozie przebywało 1000 kobiet narodowości żydowskiej, pochodzących głównie z Węgier, Słowacji i Polski, przywiezionych z KL Auschwitz. Więźniarki zatrudniało przedsiębiorstwo Unternehmen Barthold, budujące umocnienia na przedpolach Dolnego Śląska i Wrocławia, w ramach akcji o kryptonimie „Barthold”. Kobiety wykonywały ciężkie prace przy budowie szańców, umocnień ziemnych i rowów przeciwczołgowych.
Obóz był ewakuowany w dwóch etapach. Ok. 18 lub 20.01.1945 r. więźniarki zdolne do marszu zostały skierowane do obozu głównego w Gross-Rosen, a stamtąd były ewakuowane do Bergen-Belsen. Chore kobiety wyprowadzono w późniejszym terminie. Te, które nie mogły sprostać intensywnemu marszowi były mordowane przez członków załogi eskortujących kolumnę. Liczba ofiar podobozu nie została ustalona.

Landeshut

AL Landeshut powstał w połowie lipca 1944 r. Obóz zlokalizowano w południowo-zachodniej części Landeshut (Kamienna Góra), między linią kolejową a rzeką Bóbr, przy obecnej ulicy Zielonej. Przebywało w nim ok. 1600 mężczyzn, głównie Polaków, a także mniejsze grupy obywateli ZSRR oraz Czechów, Chorwatów i Niemców. Większość więźniów pracowała w trzech zakładach firmy Fa. Kugelfischer, przy produkcji łożysk kulkowych. Najcięższa praca odbywała się w zakładzie nr 3, gdzie przy piecach elektrycznych tłoczono pierścienie do dalszej obróbki. W zakładzie nr 1 wykonywano pierścienie do łożysk, szlifowano je i hartowano; w zakładzie nr 2 odbywał się montaż łożysk kulkowych, sprawdzanie jakości oraz wysyłka. Po wstrzymaniu produkcji w zakładach, w lutym 1945 r., więźniów zatrudniono przy kopaniu rowów przeciwczołgowych i budowie umocnień wokół miasta. Pełna liczba ofiar AL Landeshut nie jest znana. Niewątpliwie śmiertelność w obozie była wysoka. Zwłoki zmarłych do końca stycznia 1945 r. były wywożone do obozu głównego w Gross-Rosen. Później zmarłych grzebano w Landeshut. Po wojnie ekshumowano ponad 200 ciał więźniów zmarłych w ostatnich trzech miesiącach funkcjonowania obozu.
14.02.1945 r. podjęto nieudaną próbę ewakuacji; po uciążliwym marszu w kierunku Lubawki, więźniowie zostali zawróceni z powrotem do obozu. Ostatecznie AL Landeshut został wyzwolony 9.05.1945 r. przez żołnierzy sowieckich.

Langenbielau I

AL Langenbielau I powstał w połowie 1944 r. Założony został na terenie między miejscowościami Langenbielau (Bielawa) a Reichenbach (Dzierżoniów). W literaturze znany także jako „obóz Reichenbach” lub „Sportschule”. Ogółem przez ten obóz przeszło ok. 2000 więźniów narodowości żydowskiej, pochodzących głównie z Polski, Węgier i Słowacji. Więźniowie pracowali dla bardzo wielu firm, m.in.: Siling I (w dawnej tkalni C. Dierig AG), Siling II (w tkalni Jordan), Zill u. Knebich, Hansen u. Neumann, Lehmann, Spinnerei G. F. Flechtner, Telefunken, Krupp, Rebich z Schweidnitz, Richter u. Schädel (Blockhäuserbau), Flugzeugfabrik „Preschona”, Goldschmidt, Radiofabrik Hagenuk z Kiel. Pod koniec wojny, więźniów zatrudniano przy kopaniu okopów. Liczba ofiar nie jest znana. Niezdolnych do pracy wywożono do szpitala w obozie Dörnhau (Kolce). Do końca stycznia 1945 r. zmarłych wywożono do obozu głównego, później grzebano na miejscu.
W lutym 1945 r. część więźniów ewakuowano do KL Dachau. Pozostałych w obozie, 8.05.1945 r. wyzwolili żołnierze sowieccy.

Langenbielau II

FAL Langenbielau II powstał w drugiej połowie 1944 r. Przebywało w nim nie mniej niż 550 kobiet narodowości żydowskiej, głównie obywatelek polskich. Kobiety pracowały w kilku firmach, m. in. w zakładach włókienniczych G.F. Flechtner, Siling I (w przejętej tkalni C. Dierig), Siling II (w przejętej tkalni Jordan), Siling Heine, Siling Rosenberg, Josef Fröhlich, Munitionsfabrik Diehl, Radioapparatenfabrik Hagenuk I i II oraz w zakładzie Lehmann.
Obóz został wyzwolony 8.05.1945 r. przez żołnierzy sowieckich.

Lärche (Riese)

Liebau

FAL Liebau założono we wrześniu 1944 r. na obrzeżach miasteczka Liebau (Lubawka), częściowo w budynkach pokoszarowych. Była to kobieca filia należąca do grupy obozów nadzorowanych przez „SS-Trautenau”. W obozie przebywało ok. 500 więźniarek – Żydówek, pochodzących głównie z Węgier, ale także z Holandii, Polski, Belgii i Francji. Do FAL Liebau zostały przywiezione z KL Auschwitz. 10 kobiet nie przeżyło pobytu w tym obozie.
Więźniarki pracowały w trzech zakładach zbrojeniowych w Liebau: Fa. Nordland GmBH, przy produkcji gąsienic do czołgów i łańcuchów na koła, w dawnej fabryce mebli Kurta Laske, w której produkowano skrzynki na amunicję oraz w firmie Heinz Wendt Maschinenfabrik, przy produkcji części samolotowych. W ostatnich tygodniach funkcjonowania obozu więźniarki skierowano do prac ziemnych przy budowie lotniska.
Obóz nie był ewakuowany. Kobiety zostały wyzwolone 8.05.1945 r. przez żołnierzy sowieckich.

Ludwigsdorf

FAL Ludwigsdorf utworzono w lipcu 1944 r. Obóz zlokalizowany był w dolinie na skraju Ludwigsdorf (Ludwikowice Kłodzkie), otoczony lasami i górami. Wcześniej, co najmniej od czerwca 1942 r., w tych samych barakach funkcjonował obóz pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. Obóz miał charakter mieszany, przebywały w nim zarówno kobiety jak i mężczyźni. W lipcu 1944 r. obóz został przekształcony w kobiecą filię KL Gross-Rosen; mężczyzn wywieziono, a na ich miejsce dostarczono nowe transporty kobiet. W FAL Ludwigsdorf przebywało około 600 kobiet narodowości żydowskiej, pochodzących z Polski i Węgier oraz w mniejszej liczbie z Holandii. Więźniarki były zatrudnione w fabryce amunicji Dynamit AG i Mölke-Werke. Była to bardzo ciężka i niezwykle szkodliwa dla zdrowia praca. Kobiety miały stały kontakt z niebezpiecznymi chemikaliami i przede wszystkim bardzo groźnym dla zdrowia prochem. Śmiertelność w obozie była bardzo wysoka; szacuje się, iż mogła pochłonąć nawet 300 ofiar. W styczniu 1945 r., po wstrzymaniu produkcji w fabryce, więźniarki skierowano do kopania rowów i budowy umocnień obronnych.
W połowie kwietnia 1945 r. część więźniarek ewakuowano do filii Gross-Rosen w Görlitz. Na miejscu pozostawiono kobiety chore i nie nadające się do marszu; w nocy z 8 na 9.05.1945 r. wyzwolili je żołnierze sowieccy.

Mährisch Weisswasser

FAL Mährisch Weisswasser (Bila Voda, w Czechach) powstał we wrześniu 1944 r. W obozie przebywały Żydówki, pochodzące z Węgier, Polski, Rumunii i Francji, przywiezione z KL Auschwitz. Kobiety pracowały dla firmy Telefunken. W listopadzie 1944 r. zatrudnionych było 200 kobiet.
8.05.1945 r. więźniarki odzyskały wolność.

Märzbachtal (Riese)

Merzdorf

FAL Merzdorf utworzono w sierpniu 1944 r. Jednak już od 1942 r. istniał tu obóz pracy przymusowej dla żydów (ZALfJ) tzw. Organizacji Schmelt. Przebywały w nim kobiety pochodzące z Zagłębia Dąbrowskiego. Latem 1944 r., po przejęciu go przez komendanturę KL Gross-Rosen, w obozie przeprowadzono selekcję; kobiety uznane za zdolne do dalszej pracy stały się pierwszymi więźniarkami FAL Merzdorf. Obóz zorganizowano na czwartym piętrze zakładów lniarskich Kramsta-Methner und Frahne AG w Merzdorf (Marciszów). Osadzono w nim co najmniej 400 więźniarek narodowości żydowskiej; połowa z nich pochodziła z Polski, pozostałe były obywatelkami Węgier, Austrii, Czechosłowacji i Niemiec. Zasadnicze transporty zostały tu skierowane z KL Auschwitz. Więźniarki pracowały w przędzalni i tkalni lnu firmy Kramsta-Methner und Frahne AG. Dokładna liczba ofiar nie jest znana. Szacuje się, iż do końca 1944 r. z obozu wywieziono – najprawdopodobniej na stracenie – około 10 kobiet (7 ciężko chorych i 3 ciężarne), a w 1945 r. w rewirze zmarło dalszych kilka więźniarek.
FAL Merzdorf nie był ewakuowany; kobiety zostały wyzwolone przez Rosjan 8.05.1945 r.

Mittelsteine

FAL Mittelsteine założono na skraju miejscowości Mittelsteine (Ścinawka Średnia), w drugiej połowie sierpnia 1944 r. W obozie przebywało ok. 400 Żydówek, głównie obywatelek Polski i Węgier. Większość więźniarek zatrudniono w miejscowej filii zakładów Fa. Albert Patin, Werkstätten für Fernsteuerungstechnik z Berlina, przy produkcji amunicji. Kobiety pracowały także przy budowie schronów dla fabryki amunicji oraz na terenie obozu.
W kwietniu 1945 r. obóz zlikwidowano, a więźniarki wywieziono: Polki do miejscowości Grafenort (Gorzanów), gdzie założono nowy obóz, a Węgierki do FAL Mährisch Weisswasser (Bila Voda, w Czechach).

Morchenstern

FAL Morchenstern powstał 19.02.1945 r., gdy do miejscowości Morchenstern (Smržovka, w Czechach) dotarł transport 300 więźniarek z ewakuowanego podobozu KL Gross-Rosen – FAL Zillerthal-Erdmannsdorf. Zakwaterowano je prawdopodobnie w zabudowaniach fabrycznych. Pracowały w zakładach Mitteldeutsche Motorenwerke GmbH (MIMO), które były filią spółki Auto-Union z Taucha koło Lipska; w Morchenstern zakłady zlokalizowano w zabudowaniach firmy Johann Priebsch AG i nadano im nazwę Iser-Werke.
15.03.1945 r. więźniarki ewakuowano do KL Mittelbau-Dora.

Neusalz

FAL Neusalz powstał w czerwcu 1944 r., w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen obozu pracy przymusowej dla Żydów, tzw. Organizacji Schmelt. Zlokalizowany był w pobliżu fabryki Gruschwitz Textilwerke AG w Neusalz (Nowa Sól). W obozie przebywało ok. 900 Żydówek, pochodzących z Polski, Czech i Niemiec. Więźniarki pracowały przede wszystkim w fabryce Gruschwitz Textilwerke AG, przy produkcji nici, ale też zajmowały się uprawą i zbiorem lnu, a niektóre pracowały przy załadunku amunicji na samochody.
1.01.1945 r. obóz został ewakuowany, na miejscu pozostały jedynie więźniarki chore, ich dalsze losy nie są znane. Kolumna ewakuacyjna ostatecznie około połowy marca 1945 r. dotarła do KL Bergen-Belsen.

Niederoderwitz

AL Niederoderwitz powstał w pierwszych dniach stycznia 1945 r. w miejscowości Niederoderwitz (Saksonia, Niemcy), położonej kilkanaście kilometrów na płn.-zach. od Zittau. 6.01.1945 r. osadzono tu 140 Żydów, pochodzących z Węgier, przywiezionych z KL Flossenbürg. Więźniowie byli przeznaczeni do pracy w koncernie Osram. Docelowo mieli ją wykonywać w podziemnej fabryce koncernu Osram w Leitmeritz (Litomierzyce, Czechy); w fabryce Osram Apparatebau GmbH w Niederoderwitz zostali przyuczeni do wykonywania tej pracy. 23.02.1945 r. więźniowie zostali wywiezieni do Leitmeritz.

Niesky

AL Niesky zlokalizowany był na przedmieściach Niesky (Niemcy), w pobliżu lasu. Obóz założono w połowie 1944 r. Pierwszy transport więźniów przybył do AL Niesky w ostatnich dniach lipca lub w pierwszych dniach sierpnia 1944 r. z obozu macierzystego w Gross-Rosen. Więźniami byli wyłącznie mężczyźni – Polacy, Rosjanie, Żydzi, Jugosłowianie, kilku Czechów i Francuzów. Początkowo w obozie przebywało ok. 600 więźniów, następnie powiększano jego stan do ok. 1000-1200 więźniów. Śmiertelność była bardzo wysoka, w okresie zimy 1944/1945 dziennie umierało kilkunastu więźniów. Jak duża była śmiertelność można wnioskować też z faktu, iż raz w miesiącu, jak wynika z zeznań byłych więźniów, przywożono do Niesky 100-150 osób, aby uzupełnić liczbę więźniów do stanu 1000 osób.
Więźniowie zatrudnieni byli w zakładach metalowych firmy Christoph u. Unmack AG, należących do koncernu Kruppa. Pracowali głównie przy rozbieraniu i remoncie uszkodzonych, ostrzelanych lub starych wagonów osobowych i towarowych, a także przy przeróbce wagonów na lory i otwarte platformy, na których umieszczano działa przeciwlotnicze.
W lutym 1945 roku nastąpiła ewakuacja obozu. Marsz ewakuacyjny trwał do końca lutego 1945 r., kiedy to więźniowie dotarli do miejscowości Brandhofen, gdzie kolumna więźniów zatrzymała się i gdzie utworzono nowy obóz. W trakcie marszu ewakuacyjnego więźniowie osłabieni i nie mogący już iść byli rozstrzeliwani i grzebani w przydrożnych lasach.
W obozie pozostawiono więźniów chorych, niezdolnych do marszu. AL Niesky został oswobodzony 18.04.1945 r. przez żołnierzy 2 Armii WP.

Nimptsch

AL Nimptsch funkcjonował co najmniej od 1.12.1944 r. Obóz zlokalizowany był w pobliżu miejscowości Nimptsch (Niemcza). Więźniami byli mężczyźni, przeważnie narodowości polskiej. W skierowanym z obozu głównego w Gross-Rosen, w styczniu 1945 r., 150-osobowym transporcie więźniów, przybyli fachowcy różnych specjalności: murarze, cieśle, dekarze, elektrycy i inni. Więźniowie wykonywali różne prace wykończeniowe na terenie samego podobozu, prawdopodobnie pracowali też w fabryce metalowej.
25 lub 27.01.1945 r. więźniowie zostali ewakuowani do AL Langenbielau, gdzie, zachowując odrębność administracyjną jako „komando Nimptsch”, przebywali w osobnym baraku, okolonym płotem z drutu. Część z nich doczekała tam wyzwolenia.

Ober Altstadt

FAL Ober Altstadt (Hořejši Staré Město, w Czechach) powstał 18.03.1944 r. w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. W obozie przebywały Żydówki, głównie z Polski i Węgier. W listopadzie 1944 r. ich stan liczebny wynosił 950. Więźniarki pracowały w zakładach lniarskich firmy Ignatz Etrich oraz J.A Kluge, a także przy produkcji silników w firmie Simens Motorenwerke Jungbuch.
Obóz został wyzwolony 5 lub 8.05.1945 r.

Ober Hohenelbe

FAL Ober Hohenelbe położony był w północnej części miasta Ober Hohenelbe (Hořejši Vrchlabi, w Czechach), przy szosie z Vrchlabi do Spindlerovego Mlyna. Powstał 12.09.1944 r., kiedy przywieziono tu transport 250 więźniarek z KL Auschwitz. W listopadzie 1944 r. również z KL Auschwitz przywieziono ok. 150 Żydówek, pochodzących z Węgier i Słowacji. W listopadzie 1944 r. w obozie przebywało ok. 400 więźniarek. Brak danych o śmiertelności, wiadomo jedynie, że bardzo dużo więźniarek chorowało na gruźlicę. Kobiety zatrudnione były przy produkcji części radiowych i amunicji w zakładach firmy Lorenz AG.
Obóz został wyzwolony między 5 a 9.05.1945 r.

Parschnitz

FAL Parschnitz zlokalizowany był na terenie fabryki w północnej części Parschnitz (Pořiči, w Czechach). Powstał w połowie marca 1944 r., w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. W listopadzie 1944 r. w obozie przebywało 1400 kobiet, w większości Żydówki, pochodzące z Polski i z Węgier. Więźniarki pracowały w zakładach włókienniczych Alois Haase, Ignatz Etrich, J.A. Kluge, w fabryce włókienniczej C.G. Walzel, a także przy produkcji silników, zapalników i części do min morskich w zakładach AEG. Pod koniec wojny zostały zatrudnione przy budowie umocnień w okolicach miasta.
Obóz został wyzwolony 8 lub 9.05.1945 r.

Peterswaldau

FAL Peterswaldau zlokalizowany był w pałacu w miejscowości Peterswaldau (Pieszyce); część kobiet zakwaterowano też w hali fabrycznej firmy włókienniczej F. Hasse. Powstał na przełomie marca i kwietnia 1944 r., w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt.
W obozie przebywało ok. 1000 Żydówek, obywatelek polskich, węgierskich, francuskich i holenderskich. Więźniarki pracowały w firmach włókienniczych F.G.Alter, Ferdinand Hasse oraz w firmie zbrojeniowej Karl Diehl przy produkcji amunicji.
Obóz został wyzwolony 8.05.1945 roku.

Rauscha

15.12.1944 r. w miejscowości Rauscha (Ruszów) zostało utworzone zewnętrzne komando robocze AL Bunzlau I, podobozu KL Gross-Rosen. W obozie przebywało 24 mężczyzn narodowości żydowskiej, przywiezionych z AL Bunzlau. Komando zorganizowano w celu dostarczenia robotników do obsługi uruchomionego w tej miejscowości magazynu amunicji. Więźniów zatrudniono najpierw przy budowie dróg dojazdowych i wewnętrznych, następnie przy urządzaniu magazynu i w końcu przy jego obsłudze.
16.02.1945 r. więźniów ewakuowano; ciężarówką przewieziono ich do podobozu KL Flossenbürg – Flöha, gdzie dotarli 26 lutego. Tam skierowani zostali do prac transportowych przy produkcji samolotów.

Reichenau

AL Reichenau zlokalizowany został w pobliżu zakładów firmy Gesellschaft für Technische und Wirtschaftliche Entwicklung mbH (GETEWENT) w Reichenau (Rychnov, w Czechach). Powstał w marcu 1944 r. Stan obozu 18.11.1944 r. wynosił 300 osób, w większości byli to Polacy, ale też Czesi, Francuzi, Belgowie, Rosjanie i Niemcy. Więźniowie pracowali w fabryce przy produkcji i montażu aparatów radiowych, krótkofalowych i sprzętu radiolokacyjnego. Ok. 100 więźniów zostało skierowanych do rozbudowy i wymiany torów kolejowych.
W drugiej dekadzie lutego 1945 r. do AL Reichenau przybyła większa część komendantury KL Gross-Rosen z komendantem J. Hassebroekiem.
W nocy z 7 na 8.05.1945 r. podjęto próbę ewakuacji obozu, lecz po przejściu kilku kilometrów więźniowie zostali zawróceni do obozu, gdzie odzyskali wolność.

Reichenbach

FAL Reichenbach utworzono 24.08.1944 lub w listopadzie 1944 r. (dokładna data nie jest znana) w miejscowości Reichenbach (Dzierżoniów). Baraki, w których mieszkały więźniarki zlokalizowane były prawdopodobnie przy obecnej ulicy Brzegowej. W obozie przebywało ok. 450 kobiet, głównie Żydówek, obywatelek holenderskich, przybyłych transportem z KL Auschwitz, poprzez obóz główny w Gross-Rosen. Więźniarki pracowały dla firmy Telefunken, przy produkcji lamp radiowych.
18.02.1945 r. nastąpiła ewakuacja obozu; początkowo piesza do Parschnitz (Pořiči, w Czechach), a później koleją przez Bergen-Belsen do Porta Westfalica, filii KL Neuengamme.

Rennersdorf

AL Rennersdorf utworzono 20.02.1945 r., gdy do miejscowości Rennersdorf (Saksonia, Niemcy), dotarła kolumna ewakuacyjna z AL Görlitz. Tu ewakuację wstrzymano i założono nowy obóz. Zlokalizowano go w zabudowaniach stadniny koni. Więźniów zatrudniono do kopania okopów i budowania zapór przeciwczołgowych. Kilkutygodniowy okres funkcjonowania obozu w Rennersdorf pochłonął co najmniej 10 ofiar śmiertelnych. Zamordowanych więźniów pochowano na miejscowym cmentarzu.
8.03.1945 r., gdy front ustabilizował się na przedmieściach Görlitz, a samo miasto zamieniono w twierdzę, więźniowie powrócili do obozu w Görlitz i zostali zatrudnieni do budowy umocnień.

Riese

Sackisch

FAL Sackisch założono na przełomie sierpnia i września 1944 r. Obóz zlokalizowano w wielkim kompleksie obozów (były tam również obozy jenieckie i dla robotników przymusowych), ciągnących się na odcinku około 2 km wzdłuż drogi łączącej Sackisch (Zakrze) i Bad Kudowa (Kudowa Zdrój). W obozie przebywało co najmniej 950 więźniarek, przywiezionych kilkoma transportami z KL Auschwitz. Były to Żydówki, pochodzące z Polski, Węgier, Czech i Jugosławii. Niemal wszystkie więźniarki były zatrudnione w Vereinigte Deutsche Metallwerke (VDM), które na terenie dawnych zakładów włókienniczych spółki C. Dierig produkowały części do samolotów. Pełna liczba ofiar nie jest znana, zachowały się jedynie relacje o 16 zgonach więźniarek, które pochowano w pobliżu miejscowego kościoła.
FAL Sackisch nie był ewakuowany. W kwietniu 1945 r. przerwano produkcję w zakładach VDM, a więźniarki skierowano do pracy, częściowo przy budowie szosy na terytorium ówczesnego Protektoratu Czech i Moraw, częściowo zaś do dorywczych prac u okolicznych gospodarzy niemieckich.
8.05.1945 r. Kommandoführerin oznajmiła więźniarkom iż są wolne, po czym SS-mani odprowadzili je do granicy czesko-niemieckiej w Nachodzie i przekazali Czechom.

Säuferwasser (Riese)

Schatzlar

FAL Schatzlar zlokalizowany był na terenie firmy Bühl u. Sohne w Schatzlar (Žacléř, w Czechach). Obóz powstał w pierwszej połowie 1944 r., prawdopodobnie w marcu, w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. Więźniarkami były kobiety, w liczbie ok. 150, w większości Żydówki z Polski, a także z Węgier. Pracowały w przędzalni firmy Bühl u. Sohne.
Obóz został wyzwolony 8.05.1945 r.

Schertendorf

AL Schertendorf został zlokalizowany w lesie w pobliżu miejscowości Schertendorf (Przylep), która sąsiadowała z Grünberg (Zielona Góra). Obóz powstał w październiku 1944 r. Więźniami byli Żydzi, w większości pochodzący z Węgier. Pracowali w Grünberg dla firmy Beuchelt&Co., przy produkcji wagonów.
Pod koniec lutego 1945 r. obóz został ewakuowany; więźniowie trafili do KL Bergen-Belsen.

Schlesiersee I

FAL Schlesiersee I powstał w październiku 1944 r. Został zlokalizowany w miejscowości Schlesiersee (Sława Śl.) w folwarku wschodnim „Neue Vorwerk”. W obozie przebywały kobiety narodowości żydowskiej, pochodzące z Polski i Węgier; nie ma pewności co do liczby więźniarek, było ich co najmniej 500, ale nie więcej niż 1000. Kobiety były zatrudnione w firmie Kraus oraz przy budowie umocnień i kopaniu rowów przeciwczołgowych. Pełna liczba zmarłych w obozie nie jest znana; wiadomo jedynie, że bardzo liczne ofiary pochłonęła ewakuacja. Po wojnie odkryto jeden grób w okolicy wioski Stary Jaromir, z którego wydobyto szczątki 41 ofiar.
21.01.1945 r. obóz zamknięto, a więźniarki ewakuowano; najpierw pieszo do obozu Grünberg, a następnie do filii KL Flossenbürg – Helmbrechts, dokąd dotarły w pierwszej dekadzie marca 1945 r.

Schlesiersee II

FAL Schlesiersee II powstał w październiku 1944 r. Został zlokalizowany w pobliżu miejscowości Pürschkau (Przybyszów) w folwarku zachodnim, zwanym „Bänisch”. W obozie przebywały kobiety narodowości żydowskiej, pochodzące z Polski i Węgier; nie ma pewności co do liczby więźniarek, było ich co najmniej 500, ale nie więcej niż 1000. Kobiety były zatrudnione przy budowie umocnień i kopaniu rowów przeciwczołgowych. Pełna liczba zmarłych w obozie nie jest znana; wiadomo jedynie, że bardzo liczne ofiary pochłonęła ewakuacja.
21.01.1945 r. obóz zamknięto, a kobiety ewakuowano razem z więźniarkami z FAL Schlesiersee I; najpierw pieszo do obozu Grünberg, a następnie do KL Bergen-Belsen, gdzie dotarły pod koniec lutego 1945 r.

Schotterwerk (Riese)

St. Georgenthal

FAL St. Georgenthal (Jiřetin, w Czechach) powstał przed 11.11.1944 r. Przebywało w nim 50 więźniarek, które były zatrudnione przez firmę Sicht- u. Zerlegewerke GmbH, przy demontażu rozbitych samolotów.
9.05.1945 r. obóz został wyzwolony.

St. Georgenthal II

FAL Sankt Georgenthal II powstał w lutym 1945 r., kiedy to do częściowo zniszczonego budynku na terenie firmy „Anton Schulze Jr.” doprowadzono 300 węgierskich Żydówek. Były to więźniarki, które 18.01.1945 r. zostały ewakuowane wraz z innymi kobietami z FAL Gebhardsdorf oraz FAL Gräflich-Röhrsdorf. Więźniarki zatrudniono w firmie „Anthon Schulze Jr.” przy produkcji części lotniczych.
8.05.1945 r. do Sankt Georgenthal weszli żołnierze sowieccy i więźniarki odzyskały wolność.

Tannhausen (Riese)

Treskau

AL Treskau powstał nie później niż w sierpniu 1943 r. Zlokalizowano go na terenie byłego zakładu dla nerwowo chorych w Treskau (Owińska), gdzie w okresie II wojny światowej funkcjonowała Junkersschule SS. Więźniów umieszczono w piwnicy jednego z budynków. W obozie przebywało ok. 100 mężczyzn, głównie Rosjan i Polaków, ale także Czechów, Ukraińców i Niemców. Więźniowie pracowali przede wszystkim przy budowie budynków pomocniczych dla Junkersschule: stajni, krytej ujeżdżalni, garaży, kina i królikarni; mniejsze grupy zatrudniano do różnych dorywczych prac w okolicy Owińsk i Poznania oraz – prawdopodobnie – na terenie polowego lotniska w Bednarach.
Obóz zlikwidowano 20.01.1945 r., a więźniów ewakuowano; najpierw pieszo do Poznania, a następnie koleją do KL Sachsenhausen.

Waldenburg

AL Waldenburg założono na przedmieściu Stadtpark w Waldenburgu (dzielnica Gaj w Wałbrzychu) na przełomie września i października 1944 r. W obozie przebywało ok. 650 mężczyzn narodowości żydowskiej, pochodzących głównie z Polski; mniej liczne grupy stanowili obywatele Holandii, Belgii, Francji, Niemiec i Węgier. W obozie zmarło 6 więźniów, których pochowano na cmentarzu żydowskim w Wałbrzychu.
Więźniów zatrudniono przy budowie zakładów benzyny syntetycznej w Wałbrzychu. Pracę więźniów wykorzystywały firmy: Albert Hof-Tiefbau, Philip Holyman, IG Farben, Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft, Synthetische Benzin-Fabrik Mathildehöhe.
Pod koniec wojny zaczęto przygotowywać ewakuację obozu, jednak do niej nie doszło. Rankiem 8.05.1945 r. zbiegła SS-mańska załoga; kilka godzin później na teren obozu wkroczyli żołnierze sowieccy.

Weisswasser

FAL Weisswasser został zorganizowany ok. 15.09.1944 r., w miejscowości Weisswasser (Niemcy). Więźniarkami były przede wszystkim Żydówki, pochodzące z Węgier, których było co najmniej 300. Kobiety pracowały dla firmy Valvo-Rohrenwerke, mieszczącej się w obiektach Glassfabrik Weisswasser, przy produkcji lamp radiowych.
W trzeciej dekadzie lutego 1945 r. nastąpiła ewakuacja obozu; kobiety dotarły do podobozu KL Neuengamme – AL Horneburg.

Wiesau

FAL Wiesau (Wizów koło Bolesławca) utworzono we wrześniu 1944 r. W obozie przebywało ok. 500 Żydówek, pochodzących z Węgier. Więźniarki pracowały w fabryce amunicji Küppers.
W styczniu 1945 r. wszystkie więźniarki ewakuowano.

Wolfsberg (Riese)

Wüstegiersdorf (FAL)

FAL Wüstegiersdorf został zorganizowany w pobliżu lub na terenie zakładów włókienniczych w Wüstegiersdorf (Głuszyca), do których przeniesiono z Essen firmę Friedrich Krupp. Obóz powstał w kwietniu lub maju 1944 r. Przebywało w nim 200 Żydówek, pochodzących z Chorwacji i Węgier. Kobiety pracowały w zakładach Kruppa, przy produkcji zapalników.
8.05.1945 r. więźniarki odzyskały wolność.

Wüstegiersdorf (Riese)

Wüstewaltersdorf (Riese)

Zillerthal-Erdmannsdorf

FAL Zillerthal-Erdmannsdorf (Mysłakowice) powstał na przełomie maja i czerwca 1944 r., w wyniku przejęcia przez KL Gross-Rosen kobiecego obozu pracy przymusowej dla Żydów (ZALfJ), tzw. Organizacji Schmelt. Więźniarkami były Żydówki przywiezione z obozu przejściowego w Sosnowcu. W następnych transportach, głównie z KL Auschwitz, przeważały Żydówki, pochodzące z Węgier. Ogółem w obozie przebywało 500 kobiet, które pracowały w fabryce Erdmannsdorfer Leinfabrik AG, w tkalni, przędzalni i szpulerni.
17.02.1945 r. więźniarki ewakuowano. Jedną grupę skierowano do podobozu KL Gross-Rosen – AL Gablonz, druga doszła do miejscowości Morchenstern (Smržovka, w Czechach), gdzie utworzono dla nich nowy obóz.

Zittau

FAL Zittau został zlokalizowany kilka kilometrów na wschód od centrum Zittau (Niemcy) w miejscowości Klein Schönau (Sieniawka). Obóz powstał ok. 28.10.1944 r. Więźniarkami były Żydówki, pochodzące z Polski i Węgier. Pracowały w fabryce Zittwerke AG, przy produkcji samolotów i amunicji.
W lutym 1945 r. do obozu przywieziono mężczyzn Żydów, ewakuowanych z kilku filii KL Gross-Rosen oraz z KL Auschwitz. Więźniowie zdolni do pracy zostali skierowani do pracy w fabryce Zittwerke.
Zarówno kobiety, jak i mężczyźni odzyskali wolność 8.05.1945 r.